Alice In Chains

Diabeu

2006-

Alice in Chains – amerykańska grupa muzyczna założona w 1987 roku przez wokalistę Layne'a Staleya i gitarzystę Jerry'ego Cantrella. Jest obok Soundgarden i Pearl Jam kolejnym zespołem wywodzącym się z Seattle, który osiągnął sukces komercyjny. Wraz z nimi zaliczany jest do tzw. "Wielkiej Czwórki z Seattle". Stworzona przez zespół muzyka jest mroczna i ciężka, lecz bardzo melodyjna. Zawiera w sobie elementy ciężkich metalowych riffów spod znaku Black Sabbath, melodyjnego hard rocka spod znaku Cream, czy Led Zeppelin, przeplatanego łagodniejszymi i utrzymanymi w stylistyce muzyki akustycznej piosenkami. Zespół jak do tej pory wydał cztery albumy studyjne, które osiągnęły zarówno w Stanach jak i Europie spory sukces. Grupa znana była przed laty z odrębnego stylu wokalnego, który często zawierał zharmonizowane wokale Staleya i Cantrella. Dziś duet wokalny tworzą DuVall-Cantrell.
Alice in Chains wzrósł do międzynarodowej sławy jako część ruchu grunge z początku lat 90, wraz z innymi zespołami Seattle, takimi jak np. Pearl Jam i Soundgarden. Zespół był jednym z najbardziej udanych aktów pierwszej połowy lat 90, sprzedając ponad 35 milionów płyt na całym świecie, z czego 15 w samych Stanach Zjednoczonych. Osiągnął także dwa razy numer 1 na liście Billboard 200 ("Jar of Flies", "Alice in Chains"), oraz 14 piosenek znalazło się w pierwszej dziesiątce Mainstream Rock Tracks. Zespół zdobył także siedem nominacji do nagrody Grammy.
Zespół nigdy oficjalnie nie został rozwiązany, lecz z powodu pogłębiającego się nałogu narkotykowego zakończonego śmiercią Staleya, grupa w roku 2002 zawiesiła działalność.
Reaktywacja nastąpiła w roku 2005, z nowym wokalistą Williamem DuVall'em. W 2009 roku zespół wydał pierwszy studyjny album od 14 lat, "Black Gives Way to Blue".

Obecni członkowie
William DuVall – śpiew, gitara rytmiczna, wokal wspierający (od 2006)
Jerry Cantrell – śpiew, gitara prowadząca, wokal wspierający (1987–2002, od 2005)
Mike Inez – gitara basowa, wokal wspierający (1993–2002, od 2005)
Sean Kinney – perkusja (1987–2002, od 2005)

Byli członkowie
Layne Staley – śpiew, okazjonalnie gitara rytmiczna (1987–2002)
Mike Starr – gitara basowa, wokal wspierający (1987–1993)

Albumy studyjne
Facelift (1990)
Dirt (1992)
Alice in Chains (1995)
Black Gives Way to Blue (2009)

Dla mnie jeden z najważniejszych zespołów w historii całej muzyki.
Niekiedy na swoich utworach tworzyli tak mroczną atmosferę, że nie jeden doomowiec albo blackowiec mógłby im pozazdrościć, chociaż ogólnie ich muzyka rozbijała się o rock, hard rock i alternative. Od grunge to oni się zdecydowanie odcinali i mówili, że grają heavy metal albo hard rocka.
Nowa płyta zdecydowanie daje radę. Duvall nie jest tak wybitnym wokalem jak ś.p. Staley, ale też ma solidny głos no i jak zawsze dużo partii ma trzon zespołu, czyli Jerry Cantrell.

Ogólnie daję im 10/10 Cool

Kogut

Nowe oblicze mi się nie podoba zupełnie. Mogę tu psioczyć na 2 strony ale dam spokój bo to i tak niczego nie zmieni.

Facelift, bezkompromisowy album, mocny wokal Layne'a, niezłe kompozycje, to jeszcze nie zajebistość Dirt ale i tak było niezle i to na pewno jeden z najlepszych a na pewno najbardziej charakterystycznych albumów lat 90. Do dzisiaj dżingiel z Man in the Box jest używany w NHL, jak leją się po mordach, siadają na ławkę kar i jest Power Play. Łezka się w oku kręci.

Dirt - Zajebisty w pełni równy album bez żadnego zapychacza, mroczniejszy album od poprzednika, jeszcze zajebistszy wokal tu Layne chyba osiągnął swój szczyt jeśli chodzi o wyciąganie, bo pod względem techniki wokalnej w Mad Season pobił wszystko co zaśpiewał w Alice in Chains.

Alice in Chains (Tripod) - najbardziej dojrzały album, forma wokalna już nie ta, słychać wyraznie zmianę w wokalu, nie wiem czy to efekt zamierzony czy efekty Cracku ale raczej ta druga opcja, nie ma co się oszukiwać że od Roku 1996 Staley był chodzącym wrakiem i zmierzał prosto do piachu. Mimo to są momenty w których Layne kopie dupę. Kinney też tu pokazał klasę.

SAP i Jar of Flies - 2 zajebiste epki, Muzyka AiC od zupełnie innej strony, są i akustyczne momenty, jest mniej depresyjnie. Warto znać bo są równie wypasione jak studyjniaki.

O nowym krążku nie będę pisał bo nie mam na jego temat nic pozytywnego do napisania. Staley > Duvall i tu zakończę.

Niszczuk

Dirt to zajebisty album, na początku trochę przeszkadzała mi jego długość, ale po jakimś czasie przestałem zauważać, jak mi czas mija przy słuchaniu. klimat jest totalny, wokale Staleya powalają.
znam jeszcze Jar of Flies, przez które się przebijam - pierwszy odsłuch mnie odsiał, potem mi się spodobało, później znowu nie

Black Gives Way to Blue jest... no cóż, niezbyt dobre.

	Forum www.heavywave.fora.pl Strona Główna :: Gatunki Muzyczne / Rock/Hard Rock/Alternative	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1